"Τα Αδιέξοδα της σύγχρονης Δυτικής Ιατρικής και η ανάγκη επαναπροσδιορισμού του νοήματος της Υγείας και της Νόσου", π. Φιλόθεος Φάρος
(διάλεξη στα πλαίσια του 11ου Πανελληνίου Συνεδρίου της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής)
Αν και ακούμε συχνά θριαμβολογίες για τις εντυπωσιακές επιτυχίες της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, τα αδιέξοδα που αυτή αντιμετωπίζει αυξάνουν διαρκώς. Η αύξηση των ιατρικών δαπανών και η επιδείνωση των σχέσεων ιατρών και ασθενών είναι δύο κύρια αδιέξοδα της σύγχρονης δυτικής ιατρικής αλλά δεν είναι τα μόνα.
[...]
Η αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής για την υγεία και την νόσο βασίζεται στη μηχανιστική θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού του Descart. Σύμφωνα με την θεωρία του Descart ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια μηχανή με διάφορα μέρη που κάποτε κατάστρέφονται και πρέπει να αντικατασταθούν, ή που δεν λειτουργούν καλά και πρέπει να διορθωθούν και το ανθρώπινο σώμα είναι απόλυτα χωρισμένο από την υπόλοιπη ανθρώπινη ύπαρξη.
Η θεωρία του Descart επηρέασε αποφασιστικά τη σύγχρονη ιατρική και τη σύγχρονη βιολογία και μπορεί να συνέβαλε σε κάποιες επαυχίες τους, αλλά εξ αιτίας της, η σύγχρονη δυτική ιατρική δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματική φύση των μεγάλων σύγχρονων νόσων. Δεν μπορεί να πει γιατί μια ορισμένη αρρώστια προσβάλλει αυτό και όχι κάποιο άλλο άτομο ή τη συγκεκριμένη και όχι κάποια άλλη στιγμή της ζωής του και αναπόφευκτα, ασχολείται με την ανθρώπινη παθολογία στο επίπεδο των συμπτωμάτων.
Καυχιέται ότι μπορεί να απομακρύνει συμπτώματα και αυτό ακριβώς υπόσχεται να κάνει, αλλά η απομάκρυνση των συμπτωμάτων χωρίς την ανακάλυψη και την αντιμετώπιση της αιτίας που τα προκαλεί, μπορεί να είναι από άχρηστη μέχρι πολύ επικίνδυνη αφού τα συμπτώματα είναι προειδοποιήσεις που μπορούν να προλάβουν καταστροφές. Τα συμπτώματα μας λένε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο της ζωής μας αν θέλουμε να σώσουμε τη ζωή μας.
Η σύγχρονη δυτική ιατρική περηφανεύεται ότι είναι επιστημονική και ότι έχει ελευθερώσει την ιατρική από τη δεισιδαίμονα πίστη ότι είναι οι δαίμονες που προκαλούν την αρρώστια, δηλαδή ότι η αρρώστια προκαλείται από μυστηριώδεις δυνάμεις πάνω στις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει
κανένα έλεγχο. Αλλά η σύγχρονη δυτική ιατρική λειτουργεί ακριβώς με την ίδια αντίληψη. Έχει μόνο αλλάξει τα ονόματα αυτών των μυστηριωδών δυνάμεων και αντί να τις αποκαλεί δαίμονες τις αποκαλεί ιούς, μικρόβια ή νεοπλασία. Μπορεί να είναι διαφορετικά τα ονόματα τους αλλά λειτουργούν κατά την αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, ακριβώς όπως και οι δαίμονες, και μπορεί να μην προσπαθεί η σύγχρονη δυτική ιατρική να τα εξορκίσει με μαγικά ξόρκια αλλά προσπαθεί να τα εξορκίσει με τα «υπέροχα» φάρμακα της, όπως τα αντιβιοτικά, χωρίς να ανακαλύπτει τους λόγους ένεκα των οποίων αυτά τα μυστηριώδη όντα προσβάλλουν και βασανίζουν τον άνθρωπο.
[...]
Για οποιονδήποτε που δεν είναι έρμαιο της καρτεσιανής αντιλήψεως για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο, είναι εμφανές ότι σε τελική ανάλυση η αιτία κάθε παθολογικού συμπτώματος είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης αιτίας και ότι τελικά κάθε παθολογικό σύμπτωμα σχετίζεται όχι μόνο με ολόκληρη την ύπαρξη εκείνου που υποφέρει από αυτό, αλλά σχετίζεται και με ολόκληρο το σύμπαν. Τι πραγματικά κάνει η ιατρική όταν χρησιμοποιώντας την υπέροχη τεχνολογία της με bypasses και εγχειρήσεις ανοικτής καρδιάς ενός ανθρώπου του οποίου η καρδιά υπέκυψε γιατί υπερέβει τα όρια της ανθρώπινης φύσεως του από απληστία ή από πάθος για δύναμη και εξουσία; Αν δεν τον εκμεταλλεύτηκε ή αν δεν τον απάτησε συνειδητά οπωσδήποτε του στέρησε την ευκαιρία να κάνει κάτι για την πνευματική του ανάπτυξη και να αποφύγει το χειρότερο, δηλαδή όχι μόνο τον βιολογικό αλλά και τον πνευματικό του θάνατο και τον εξευτελισμό του, αν και για αυτά τα τελευταία δεν φαίνεται να νοιάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος.
[...]
Φυσικά τα άμεσα αποτελέσματα της απομακρύνσεως των συμπτωμάτων που μπορεί να είναι εντυπωσιακά, αν και προσωρινά, αφ' ενός γίνονται συνειδητά ή ασύνειδα πειρασμός για τον ιατρό γιατί του εξασφαλίζουν εύκολο πλούτο και του δίνουν την δυνατότητα να ασκεί μια τρομερή, συχνά σατανική εξουσία πάνω στον ασθενή, αφετέρου ελκύουν το σύγχρονο άνθρωπο που θέλει άμεση ικανοποίηση με οποιοδήποτε κόστος και που θέλει να απαλλαγεί από τα ανεπιθύμητα συμπτώματα χωρίς να αλλάξει τον βιάζοντα την ανθρώπινη φύση τρόπο ζωής του που προκαλεί τα συμπτώματα.
Εξ άλλου η απομάκρυνση των συμπτωμάτων δεν απαιτεί προσωπικό κόστος που είναι απολύτως απαραίτητο για την πραγματική ίαση. Για την επίτευξη πραγματικής ιάσεως ο ιατρός χρειάζεται να δώσει ένα κομμάτι από την ψυχή του και αυτό είναι απαραίτητο για κάθε πραγματική δημιουργία. Τίποτε ουσιαστικό δεν γίνεται χωρίς προσωπικό κόστος.
[...]
Υπάρχουν τριών ειδών ιατρογενείς νόσοι, οι κοινωνικοϊατρογενείς νόσοι, οι ψυχοϊατρογενείς νόσοι και οι φυσιοϊατρογενείς νόσοι. Οι ιατρογενείς νόσοι των πρώτων δύο κατηγοριών είναι αδύνατο να εκτιμηθούν. Οι φυσιοϊατρογενείς νόσοι στα νοσοκομεία εκτιμάται ότι ανέρχονται στο 15% (με τον όρο φυσιοϊατρογενείς εννοούμε ασθένειες ή συμβάματα σε ασθενείς που είναι καθαρά αποτελέσματα ιατρικής παρέμβασης, δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητη). Μια έρευνα που έγινε κατ' εντολήν του Κογκρέσου στις ΗΠΑτο 1976 αποκάλυψε ότι το 1974 έγιναν σ' αυτή τη χώρα 2.400.000 μη αναγκαίες εγχειρήσεις από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους 11.900 άνθρωποι!
[...]
Αυτά είναι μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της σοβαρότητος της καταστάσεως, αλλά και μόνο αυτό που συμβαίνει με τα αντιβιοτικά θα αρκούσε για να διαπιστώσουμε ότι η καρτεσιανή μηχανιστική αντίληψη όσον αφορά στον ανθρώπινο οργανισμό και σαν συνέπεια και στην υγεία και τη νόσο, μας οδηγεί σε πανωλεθρία. Γνωρίζουμε ότι όχι μόνο τα αντιβιοτικά πολύ σύντομα θα είναι εντελώς ανίκανα να μας προστατεύσουν από τις μολυσματικές νόσους αλλά και ότι συμβάλλουν στην ανάπτυξη υπερμικροβίων, πραγματικών τεράτων, ενάντια στα οποία θα βρεθούμε εντελώς αβοήθητοι.
Από τις αρχές του αιώνα έχει σημειωθεί μια κύρια μετακίνηση στις προοδευμένες βιομηχανικά χώρες όσον αφορά στις μορφές των ασθενειών από τις οξείες λοιμώδεις νόσους στις χρόνιες νόσους που είναι σαφώς συνέπειες του σύγχρονου τρόπου ζωής και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να
αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά με φάρμακα και με ιατρική τεχνολογία.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα της διαρκώς ενισχυόμενης διαπιστώσεως ότι η καρτεσιανή αντίληψη για τη νόσο δεν είναι επαρκής και ότι ο άνθρωπος και το σύμπαν αποτελούν ενότητες που διαθέτουν μια εσωτερική ενότητα και που δεν διαμερισματοποιούνται. Η όλη ύπαρξη του ανθρώπου
αποτελεί μία πλήρη ενότητα και ό,τι συμβαίνει σ' αυτόν συμβαίνει σ' ολόκληρη την ύπαρξη του και είναι επίσης ο άνθρωπος μέλος μιας άλλης μεγαλύτερης ενότητος, της οικογένειας και οι οικογένειες είναι μέλη ακόμη μιας μεγαλύτερης ενότητος, της κοινότητος και τελικά όλες αυτές οι διαδοχικές ενότητες ενσωματώνονται στην ενότητα του σύμπαντος. Ό,τι συμβαίνει στο μικρότερο κύτταρο επηρεάζει το σύμπαν στο σύνολο του και ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν επηρεάζει και το μικρότερο κύτταρο.
[...]
Η φύση όλου του κόσμου και του ανθρώπου είναι εκκλησιαστική δηλαδή κοινοτική. Όταν ο άνθρωπος βιάζει την εκκλησιαστική του φύση, δηλαδή όταν αντί να είναι στραμμένος στον άλλο για να ενωθεί μαζί του, στρέφεται προς τον εαυτό του και αποκόπτεται από τις ευρύτερες ενότητες, όταν αντί να συνδέεται και να ενώνεται με τον άλλο προσπαθεί να τον εξουσιάσει και να τον χειριστεί, όταν, αντί να μοιράζεται με τον άλλο ό,τι έχει και ό,τι είναι, τα κρατάει όλα για τον εαυτό του, τότε όλη του η ύπαρξη υποφέρει.
Οι αρρώστιες δεν είναι εξωτερικοί εχθροί αλλά εσωτερικές ανάγκες. Είναι προσπάθειες της φύσεως του ανθρώπου να αποκαταστήσει την ισορροπία που διασαλεύθηκε με την απόπειρα του ανθρώπου να βιάσει τη φύση του. Τα συμπτώματα είναι διαμαρτυρίες της φύσεως του ανθρώπου και καλούν για αποκατάσταση της ισορροπίας.
Η ολιστική αντίληψη για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο κυριαρχεί σε όλες τις άλλες ιατρικές παραδόσεις πλην της σύγχρονης δυτικής ιατρικής. Η αρχαία ελληνική ιατρική είναι ένα καλό παράδειγμα γι' αυτό. Για τους αρχαίους Έλληνες υγεία δεν ήταν απλώς η απουσία ανεπιθύμητων συμπτωμάτων αλλά η πληρότητα ζωής.
Οι λέξεις υγεία και σωτηρία έχουν κοινή ρίζα. Ο τρόπος ζωής του ανθρώπου είναι βασικός παράγων για την υγεία του. Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι ο άνθρωπος που ζει σωστά δεν αρρωσταίνει, ότι η υγεία του ανθρώπου εξαρτάται από περιβαλλοντολογικούς παράγοντες, γεωγραφικούς, κλιματολογικούς και κοινωνικούς και ότι υπάρχει μια άμεση σχέση της ψυχολογικής και της σωματικής καταστάσεως του ανθρώπου γιατί πίστευε στην ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου.
[...]
"Ελεγε, λοιπόν, ο Θραξ εκείνος, ότι οι Έλληνες ιατροί έχουν δίκιο ακολουθώντας τη θεωρία που σου είπα- αλλά ο Ζάλμοξις, ο βασιλιάς μας, που είναι θεός, λέγει ότι όπως δεν πρέπει να επιχειρούμε να γιατρέψουμε τα μάτια χωριστά από το κεφάλι, ούτε το κεφάλι χωριστά από το σώμα, έτσι και το
σώμα δεν πρέπει να το υποβάλλουμε σε θεραπεία χωριστά από την ψυχή, κι ότι αν οι περισσότερες αρρώστιες διαφεύγουν από τους Έλληνες ιατρούς, αιτία είναι ότι αυτοί αγνοούν το σύνολο που πρέπει να υποβάλλουν σε θεραπεία, και που αν αυτό δεν είναι καλά ούτε το μέρος μπορεί να είναι καλά.
Γιατί όλα, έλεγε, από την ψυχή ξεκινάνε, και τα κακά και τα καλά στο σώμα και σ' ολόκληρο τον άνθρωπο κι απ' αυτή απορρέουν επάνω του, όπως από το κεφάλι στα μάτια και ότι πρέπει εκείνη πρώτα και κυρίως να θεραπεύουμε, αν θέλουμε και το κεφάλι και το σώμα να είναι καλά.
όλες οι άλλες ιατρικές παραδόσεις πλην της σύγχρονης δυτικής ιατρικής έχουν ένα ολιστικό προσανατολισμό, δηλαδή βλέπουν τον άνθρωπο ως μια ενότητα και την αρρώστια ως το αποτέλεσμα του βιασμού της παγκοσμίου τάξεως και γι' αυτό προσπαθούν με τις παρεμβάσεις τους να αποκαταστήσουν αυτή την τάξη μάλλον παρά να εξαλλείψουν τα ανεπιθύμητα συμπτώματα.
(πηγή)
(διάλεξη στα πλαίσια του 11ου Πανελληνίου Συνεδρίου της Ελληνικής Εταιρείας Ομοιοπαθητικής Ιατρικής)
Αν και ακούμε συχνά θριαμβολογίες για τις εντυπωσιακές επιτυχίες της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, τα αδιέξοδα που αυτή αντιμετωπίζει αυξάνουν διαρκώς. Η αύξηση των ιατρικών δαπανών και η επιδείνωση των σχέσεων ιατρών και ασθενών είναι δύο κύρια αδιέξοδα της σύγχρονης δυτικής ιατρικής αλλά δεν είναι τα μόνα.
[...]
Η αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής για την υγεία και την νόσο βασίζεται στη μηχανιστική θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού του Descart. Σύμφωνα με την θεωρία του Descart ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια μηχανή με διάφορα μέρη που κάποτε κατάστρέφονται και πρέπει να αντικατασταθούν, ή που δεν λειτουργούν καλά και πρέπει να διορθωθούν και το ανθρώπινο σώμα είναι απόλυτα χωρισμένο από την υπόλοιπη ανθρώπινη ύπαρξη.
Η θεωρία του Descart επηρέασε αποφασιστικά τη σύγχρονη ιατρική και τη σύγχρονη βιολογία και μπορεί να συνέβαλε σε κάποιες επαυχίες τους, αλλά εξ αιτίας της, η σύγχρονη δυτική ιατρική δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματική φύση των μεγάλων σύγχρονων νόσων. Δεν μπορεί να πει γιατί μια ορισμένη αρρώστια προσβάλλει αυτό και όχι κάποιο άλλο άτομο ή τη συγκεκριμένη και όχι κάποια άλλη στιγμή της ζωής του και αναπόφευκτα, ασχολείται με την ανθρώπινη παθολογία στο επίπεδο των συμπτωμάτων.
Καυχιέται ότι μπορεί να απομακρύνει συμπτώματα και αυτό ακριβώς υπόσχεται να κάνει, αλλά η απομάκρυνση των συμπτωμάτων χωρίς την ανακάλυψη και την αντιμετώπιση της αιτίας που τα προκαλεί, μπορεί να είναι από άχρηστη μέχρι πολύ επικίνδυνη αφού τα συμπτώματα είναι προειδοποιήσεις που μπορούν να προλάβουν καταστροφές. Τα συμπτώματα μας λένε ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο της ζωής μας αν θέλουμε να σώσουμε τη ζωή μας.
Η σύγχρονη δυτική ιατρική περηφανεύεται ότι είναι επιστημονική και ότι έχει ελευθερώσει την ιατρική από τη δεισιδαίμονα πίστη ότι είναι οι δαίμονες που προκαλούν την αρρώστια, δηλαδή ότι η αρρώστια προκαλείται από μυστηριώδεις δυνάμεις πάνω στις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει
κανένα έλεγχο. Αλλά η σύγχρονη δυτική ιατρική λειτουργεί ακριβώς με την ίδια αντίληψη. Έχει μόνο αλλάξει τα ονόματα αυτών των μυστηριωδών δυνάμεων και αντί να τις αποκαλεί δαίμονες τις αποκαλεί ιούς, μικρόβια ή νεοπλασία. Μπορεί να είναι διαφορετικά τα ονόματα τους αλλά λειτουργούν κατά την αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, ακριβώς όπως και οι δαίμονες, και μπορεί να μην προσπαθεί η σύγχρονη δυτική ιατρική να τα εξορκίσει με μαγικά ξόρκια αλλά προσπαθεί να τα εξορκίσει με τα «υπέροχα» φάρμακα της, όπως τα αντιβιοτικά, χωρίς να ανακαλύπτει τους λόγους ένεκα των οποίων αυτά τα μυστηριώδη όντα προσβάλλουν και βασανίζουν τον άνθρωπο.
[...]
Για οποιονδήποτε που δεν είναι έρμαιο της καρτεσιανής αντιλήψεως για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο, είναι εμφανές ότι σε τελική ανάλυση η αιτία κάθε παθολογικού συμπτώματος είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης αιτίας και ότι τελικά κάθε παθολογικό σύμπτωμα σχετίζεται όχι μόνο με ολόκληρη την ύπαρξη εκείνου που υποφέρει από αυτό, αλλά σχετίζεται και με ολόκληρο το σύμπαν. Τι πραγματικά κάνει η ιατρική όταν χρησιμοποιώντας την υπέροχη τεχνολογία της με bypasses και εγχειρήσεις ανοικτής καρδιάς ενός ανθρώπου του οποίου η καρδιά υπέκυψε γιατί υπερέβει τα όρια της ανθρώπινης φύσεως του από απληστία ή από πάθος για δύναμη και εξουσία; Αν δεν τον εκμεταλλεύτηκε ή αν δεν τον απάτησε συνειδητά οπωσδήποτε του στέρησε την ευκαιρία να κάνει κάτι για την πνευματική του ανάπτυξη και να αποφύγει το χειρότερο, δηλαδή όχι μόνο τον βιολογικό αλλά και τον πνευματικό του θάνατο και τον εξευτελισμό του, αν και για αυτά τα τελευταία δεν φαίνεται να νοιάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος.
[...]
Φυσικά τα άμεσα αποτελέσματα της απομακρύνσεως των συμπτωμάτων που μπορεί να είναι εντυπωσιακά, αν και προσωρινά, αφ' ενός γίνονται συνειδητά ή ασύνειδα πειρασμός για τον ιατρό γιατί του εξασφαλίζουν εύκολο πλούτο και του δίνουν την δυνατότητα να ασκεί μια τρομερή, συχνά σατανική εξουσία πάνω στον ασθενή, αφετέρου ελκύουν το σύγχρονο άνθρωπο που θέλει άμεση ικανοποίηση με οποιοδήποτε κόστος και που θέλει να απαλλαγεί από τα ανεπιθύμητα συμπτώματα χωρίς να αλλάξει τον βιάζοντα την ανθρώπινη φύση τρόπο ζωής του που προκαλεί τα συμπτώματα.
Εξ άλλου η απομάκρυνση των συμπτωμάτων δεν απαιτεί προσωπικό κόστος που είναι απολύτως απαραίτητο για την πραγματική ίαση. Για την επίτευξη πραγματικής ιάσεως ο ιατρός χρειάζεται να δώσει ένα κομμάτι από την ψυχή του και αυτό είναι απαραίτητο για κάθε πραγματική δημιουργία. Τίποτε ουσιαστικό δεν γίνεται χωρίς προσωπικό κόστος.
[...]
Υπάρχουν τριών ειδών ιατρογενείς νόσοι, οι κοινωνικοϊατρογενείς νόσοι, οι ψυχοϊατρογενείς νόσοι και οι φυσιοϊατρογενείς νόσοι. Οι ιατρογενείς νόσοι των πρώτων δύο κατηγοριών είναι αδύνατο να εκτιμηθούν. Οι φυσιοϊατρογενείς νόσοι στα νοσοκομεία εκτιμάται ότι ανέρχονται στο 15% (με τον όρο φυσιοϊατρογενείς εννοούμε ασθένειες ή συμβάματα σε ασθενείς που είναι καθαρά αποτελέσματα ιατρικής παρέμβασης, δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητη). Μια έρευνα που έγινε κατ' εντολήν του Κογκρέσου στις ΗΠΑτο 1976 αποκάλυψε ότι το 1974 έγιναν σ' αυτή τη χώρα 2.400.000 μη αναγκαίες εγχειρήσεις από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους 11.900 άνθρωποι!
[...]
Αυτά είναι μόνο ενδεικτικά παραδείγματα της σοβαρότητος της καταστάσεως, αλλά και μόνο αυτό που συμβαίνει με τα αντιβιοτικά θα αρκούσε για να διαπιστώσουμε ότι η καρτεσιανή μηχανιστική αντίληψη όσον αφορά στον ανθρώπινο οργανισμό και σαν συνέπεια και στην υγεία και τη νόσο, μας οδηγεί σε πανωλεθρία. Γνωρίζουμε ότι όχι μόνο τα αντιβιοτικά πολύ σύντομα θα είναι εντελώς ανίκανα να μας προστατεύσουν από τις μολυσματικές νόσους αλλά και ότι συμβάλλουν στην ανάπτυξη υπερμικροβίων, πραγματικών τεράτων, ενάντια στα οποία θα βρεθούμε εντελώς αβοήθητοι.
Από τις αρχές του αιώνα έχει σημειωθεί μια κύρια μετακίνηση στις προοδευμένες βιομηχανικά χώρες όσον αφορά στις μορφές των ασθενειών από τις οξείες λοιμώδεις νόσους στις χρόνιες νόσους που είναι σαφώς συνέπειες του σύγχρονου τρόπου ζωής και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να
αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά με φάρμακα και με ιατρική τεχνολογία.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα της διαρκώς ενισχυόμενης διαπιστώσεως ότι η καρτεσιανή αντίληψη για τη νόσο δεν είναι επαρκής και ότι ο άνθρωπος και το σύμπαν αποτελούν ενότητες που διαθέτουν μια εσωτερική ενότητα και που δεν διαμερισματοποιούνται. Η όλη ύπαρξη του ανθρώπου
αποτελεί μία πλήρη ενότητα και ό,τι συμβαίνει σ' αυτόν συμβαίνει σ' ολόκληρη την ύπαρξη του και είναι επίσης ο άνθρωπος μέλος μιας άλλης μεγαλύτερης ενότητος, της οικογένειας και οι οικογένειες είναι μέλη ακόμη μιας μεγαλύτερης ενότητος, της κοινότητος και τελικά όλες αυτές οι διαδοχικές ενότητες ενσωματώνονται στην ενότητα του σύμπαντος. Ό,τι συμβαίνει στο μικρότερο κύτταρο επηρεάζει το σύμπαν στο σύνολο του και ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν επηρεάζει και το μικρότερο κύτταρο.
[...]
Η φύση όλου του κόσμου και του ανθρώπου είναι εκκλησιαστική δηλαδή κοινοτική. Όταν ο άνθρωπος βιάζει την εκκλησιαστική του φύση, δηλαδή όταν αντί να είναι στραμμένος στον άλλο για να ενωθεί μαζί του, στρέφεται προς τον εαυτό του και αποκόπτεται από τις ευρύτερες ενότητες, όταν αντί να συνδέεται και να ενώνεται με τον άλλο προσπαθεί να τον εξουσιάσει και να τον χειριστεί, όταν, αντί να μοιράζεται με τον άλλο ό,τι έχει και ό,τι είναι, τα κρατάει όλα για τον εαυτό του, τότε όλη του η ύπαρξη υποφέρει.
Οι αρρώστιες δεν είναι εξωτερικοί εχθροί αλλά εσωτερικές ανάγκες. Είναι προσπάθειες της φύσεως του ανθρώπου να αποκαταστήσει την ισορροπία που διασαλεύθηκε με την απόπειρα του ανθρώπου να βιάσει τη φύση του. Τα συμπτώματα είναι διαμαρτυρίες της φύσεως του ανθρώπου και καλούν για αποκατάσταση της ισορροπίας.
Η ολιστική αντίληψη για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο κυριαρχεί σε όλες τις άλλες ιατρικές παραδόσεις πλην της σύγχρονης δυτικής ιατρικής. Η αρχαία ελληνική ιατρική είναι ένα καλό παράδειγμα γι' αυτό. Για τους αρχαίους Έλληνες υγεία δεν ήταν απλώς η απουσία ανεπιθύμητων συμπτωμάτων αλλά η πληρότητα ζωής.
Οι λέξεις υγεία και σωτηρία έχουν κοινή ρίζα. Ο τρόπος ζωής του ανθρώπου είναι βασικός παράγων για την υγεία του. Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι ο άνθρωπος που ζει σωστά δεν αρρωσταίνει, ότι η υγεία του ανθρώπου εξαρτάται από περιβαλλοντολογικούς παράγοντες, γεωγραφικούς, κλιματολογικούς και κοινωνικούς και ότι υπάρχει μια άμεση σχέση της ψυχολογικής και της σωματικής καταστάσεως του ανθρώπου γιατί πίστευε στην ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου.
[...]
"Ελεγε, λοιπόν, ο Θραξ εκείνος, ότι οι Έλληνες ιατροί έχουν δίκιο ακολουθώντας τη θεωρία που σου είπα- αλλά ο Ζάλμοξις, ο βασιλιάς μας, που είναι θεός, λέγει ότι όπως δεν πρέπει να επιχειρούμε να γιατρέψουμε τα μάτια χωριστά από το κεφάλι, ούτε το κεφάλι χωριστά από το σώμα, έτσι και το
σώμα δεν πρέπει να το υποβάλλουμε σε θεραπεία χωριστά από την ψυχή, κι ότι αν οι περισσότερες αρρώστιες διαφεύγουν από τους Έλληνες ιατρούς, αιτία είναι ότι αυτοί αγνοούν το σύνολο που πρέπει να υποβάλλουν σε θεραπεία, και που αν αυτό δεν είναι καλά ούτε το μέρος μπορεί να είναι καλά.
Γιατί όλα, έλεγε, από την ψυχή ξεκινάνε, και τα κακά και τα καλά στο σώμα και σ' ολόκληρο τον άνθρωπο κι απ' αυτή απορρέουν επάνω του, όπως από το κεφάλι στα μάτια και ότι πρέπει εκείνη πρώτα και κυρίως να θεραπεύουμε, αν θέλουμε και το κεφάλι και το σώμα να είναι καλά.
όλες οι άλλες ιατρικές παραδόσεις πλην της σύγχρονης δυτικής ιατρικής έχουν ένα ολιστικό προσανατολισμό, δηλαδή βλέπουν τον άνθρωπο ως μια ενότητα και την αρρώστια ως το αποτέλεσμα του βιασμού της παγκοσμίου τάξεως και γι' αυτό προσπαθούν με τις παρεμβάσεις τους να αποκαταστήσουν αυτή την τάξη μάλλον παρά να εξαλλείψουν τα ανεπιθύμητα συμπτώματα.
(πηγή)