Friday, August 12, 2011

Γιατί χρειαζόμαστε περισσότερες ταυρομαχίες!


Η αποστειρωμένη πλανημένη κοινωνία μας δεν αντέχει τη θέα αυτού που είναι αληθινό. Οι “φιλόζωοι” φωνάζουν εναντίον των ταυρομαχιών. Βασανίζουν, ισχυρίζονται, τα ζώα. Ποιος όμως έχει δει τις άθλιες συνθήκες κάτω από τις οποίες ανατράφηκε και σφάχτηκε το ζώο που φάγαμε σήμερα; (βλ. εδώ) Αυτό δεν είναι “βασανισμός”; Οι σημερινοί άνθρωποι νομίζουν πως το φαΐ τους πραγματικά φυτρώνει υπό τη μορφή κοτομπουκιών σε κάποιο μαγικό δέντρο. Οι ταύροι που σκοτώνονται στις ταυρομαχίες στη συνέχεια καταναλώνονται για φαγητό. Και σκοτώνονται όσο άμεσα μπορεί να σκοτώσει ένας άνθρωπος έναν ταύρο - δεν βασανίζονται! (εκτός αν ο ταυρομάχος είναι άσχετος) Τι δεν μας αρέσει λοιπόν; Δεν μας αρέσει να βλέπουμε αυτό που ξέρουμε πως συμβαίνει. Γιατί είμαστε υποκριτές. Αν κάποιο ανώτερο είδος στοίβαζε ανθρώπους σε κελιά 2x2 m (βλ. CAFO ή εδώ) και σιγά σιγά τους έπαιρνε έναν-έναν για σφαγή, θα το θεωρούσαμε αυτό απαράδεκτο (και θα θέλαμε να πεθάνουμε στην αρένα εναντίον ενός από αυτούς τους εξωγήινους, σωστά;). Αυτό όμως είναι που κάνουμε καθημερινά, κάθε λεπτό, σε αγελάδες, κοτόπουλα, λαγούς, ψάρια κλπ… Ο ταύρος στην αρένα έχει μια πολύ καλή ζωή (ώστε να μπορέσει να γίνει ταύρος ταυρομαχιών) και έχει τουλάχιστον την ευκαιρία να τρέξει και να επιτεθεί κατά μέτωπο σε αυτόν που θέλει να τον σκοτώσει. Το να θέσεις την ίδια σου τη ζωή σε κίνδυνο ώστε να σκοτώσεις ένα ζώο για να φας, είναι ο πιο έντιμος τρόπος να το κάνεις! Εμάς όμως δεν μας αρέσει αυτό. Προτιμάμε να σκοτώνουμε απρόσωπα. Δεν μας αρέσει η θέα του αίματος. Μόνο η θέα του ψημένου φιλέτου. Και όχι! Δεν θέλουμε να μάθουμε από που προέρχεται! Η κοινωνία μας έχει χάσει την επαφή με τη ζωή και το θάνατο. Διαβάζουμε για αυτά στις εγκυκλοπαίδειες, αλλά δεν θέλουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους. Σκοτώνουμε χιλιάδες ανθρώπους σε βιντεοπαιχνίδια (ή στο Αφγανιστάν, το ίδιο δεν είναι; Ο Γελαστούλης κλείνει το μάτι), αλλά αντιδρούμε βίαια στον ένδοξο θάνατο ενός ταύρου (τον οποίο θα τρώγαμε ούτως ή άλλως μετά). Βλέπουμε τους δικούς μας ανθρώπους να πεθαίνουν, αλλά μετά φεύγουμε αμέσως μακριά προσπαθώντας να “ξεχάσουμε”. Είμαστε ζώα-καταναλωτές και νομίζουμε πως ο θάνατος είναι για τους “άλλους” – τα παιδιά στη Σομαλία ή τις αντιλόπες που τις κατασπαράσει το λιοντάρι στο Discovery Channel. Όμως ακόμα και ο ταύρος είναι καλύτερος φιλόσοφος από εμάς. Η ζωή και ο θάνατος είναι εδώ. Και είναι πιο αληθινά και πιο “βίαια” από κάθε δεκάλεπτη ταυρομαχία.

ΥΓ. Και ναι, ο ταύρος έχει πιθανότητα να σωθεί! Βλ. εδώ [Bullfighting indulto].

ΥΓ2. Δείτε εδώ μια σχετική συζήτηση στο Phorum.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...